‌گر جهنم ساختم فردوس هم میسازمت...

 

سمیع حامد

شاعر و نویسنده افغان

 

سمیع حامد

بهار ۲۰۰۲ بود اما کابل از پنجرهء هواپیما به یک نقاشی سیاه و سپید بر کاغذ ِ کاهی میماند : یک نقاشی آبسترکت که آدم را با خود و تا خود درگیر میکند.

کابل با خانه های درهم و برهمش به کتابی قدیمی میمانست که ورق ورق پریشان شده بود...در هر برگ ِ آن اندکی خود را خواندم و زیر زبان زمزمه کردم :

‌گر جهنم ساختم فردوس هم میسازمت
ای وطن! میسازمت، آخر خودم میسازمت

‌مثل همیشه، ترانه‌های من با آهنگ یکجا زاده میشوند...

‌در نخستین دیدار برای دوست هنرمندم حفیظ وصال خواندم و گفتم : هرکس با خواندن این ترانه ، عاطفهء مشترکی با من و ما پیدا میکند ، خودش آن را آهنگ بسازد و بخواند...
حفیظ وصال آن را خواند و در ظرف یک ماه آنقدر سینه به سینه سفر کرد که سرود مردم شد...در کوچه ها زمزمه میشد و در برنامه‌ها دکلمه اش میکردند...

"‌مثل همیشه ، ترانه‌های من با آهنگ یکجا زاده میشوند..."

سمیع حامد

‌آوازخوان دوم الیاس شهنا بود که این ترانه را « غزل » ساخت و در اروپا خانه به خانه برد...

‌دوست خوبم اسد بدیع روی ترانهء « میسازمت » آهنگ بلندی ساخت و فرزندش هم با او همسرایی کرد.

‌فرهاد دریا که انگار ترانه های من خواهرخوانده های قدیمی و صمیمی صدای او هستند نیز در این ساختن سهم گرفت و آهنگش تصویری شد.

‌آوازخوانان زیادی این ترانه را بازخوانی کرده اند اما آنچه تکانم داد و دوباره جانم داد ، دیدن و شنیدن جوانی در کوهپایه های بدخشان بود که با دوتار میخواند... با چشم های بسته و لحنی کوهی...

‌روزی پیرمردی برایم گفت : سمیع حامد استی؟
گفتم : بلی ، بفرمایید؟
گفت : تشکر از شعر « ای وطن میسازمت آخر خودم میسازمت»، دلمه یخ کد! یک بچه ام پرچمی بود و یک بچه ام مجاهد...هرکدام شان که خراب کد ، ده واقعیت هردویشان خراب کدن وطنه...مه خراب کدم...حالی باید هرسه ما بسازیم!

صفحه ویژه سایت فارسی بی بی سی : موسیقی افغانستان، از خرابات تا راک