عکسها از
وحید پیکان سایت فارسی بی بی سی
دلربا: ساز هندی است که در سال 1312 خورشیدی
در زمان امیر شیرعلی خان وارد افغانستان شد.
استاد سراج الدین، غلام نبی و امرالدین از
دلربا نوازان مشهور افغانستان بودند.
غژک : این ساز مخصوص مناطق شمال افغانستان
است.
بازگل بدخشی، لالادستگیر و فیض کشمی از غژک
نوازان مشهور افغانستان بودند.
رباب: از سازهای بسیار قدیمی است و معروف
ترین ساز افغانستان است.
رباب چهارده پرده و سه تار مِلودی و چند تار
بَم و تقویت‌کنندهٔ صدا دارد که جمعا بیست و یک تار می‌شود. پیش از آریایی‌ها در
افغانستان مروج بوده. از استاد محمد عمر، استاد غلام حسن و استاد غلام حسین از
رباب نوازان مشهور افغانستان نام برده می شود.
سرنده یا سارنگ: ساز مخصوص مناطق شرق و جنوب
افغانستان است. از چوب توت ساخته شده و در ظاهر شبیه رباب است.
اما با کمانچه نواخته می شود. سرنده، نوزان
معروف در نیم قرن گذشته عبارتند از استاد غلام حسن, استاد فقیر حسن, استاد دین
محمد معروف به ماشینی, خواجه محمد و لاله امان است.
دهل: دهل همراه با سرنا و هارمونیه در آهنگ
های شاد نواخته می شود.
طبله: ساز ضربی است امروزه در افغانستان،
هندوستان و پاکستان استفاده می‌شود. استاد محمد هاشم، چاچا محمود، استاد آصف و ولی
محمد، از طبله نوازان مشهور افغانستان اند.
دوتار: یک ساز تاری است که از چوب توت ساخته
می‌شود و طول آن یک متر و سی سانتی است و با ناخنک نواخته می‌شود.
این ساز در ابتدا دوتار روده‌ای داشته با
تغییراتی که در طول زمان در آن رخ داده اکنون یک تار اصلی، سیزده تار فرعی و نوزده
پرده دارد و بیشتر در قسمت‌های غرب و شمال افغانستان رایج است که بنام‌های دوتار
هراتی، دوتار ترکمنی و دوتار اُزبکی شناخته می‌شوند.
هارمونیه: ساز هندی است که در افغانستان به
نام باجه نیز یاد می شود.
دف یا دایره: ساز محلی و شرقی است که در
خراسان زمین ایران، افغانستان تاجکستان، ترکمنستان و ازبکستان پر استفاده است.
استاد گل زمان از آوازخوانان مشهور پشتو و برادرش خان زمان از دایره نوازان مشهور
افغانستان هستند.
سرود:
این ساز از رباب افغانی ریشه گرفته اما در اصل هندی است. مشابه رباب است که دارای
سه تار اصلی و دوازده تار فرعی است.
سنتور :ساز مشترک ترکستان زمین و آریایی ها
است. دارای 24 سیم فولادی است.
نی: از سازهای قدیمی در منطقه است و در
موسیقی افغانستان نیز کاربرد زیادی دارد.
دنبوره: رایج ترین ساز افغانستان است که دو
تار نایلونی دارد.
از چوب درخت توت ساخته می‌شوند. طول دنبوره
معمولا از ۷۰ سانتیمتر تا یک متر است.
غژک وطنی: نوع دیگری از غژک است با این تفاوت
که کاسه آن فلزی است.
مضراب و ناخنک: ساز کوچک فلزی و ناخنک ساز
کوچک چوبی است که با آن ساز های تاری نواخته می شود.
نقش و نگار روی رباب. در این نقش و نگارها
معمولا از عاج فیل استفاده می‌شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر