احمد ظاهر صدای زمانه ها

یادی استاد محمد حسین سرآهنگ بابا , شیر وکوه بلند موسیقی افغانستان

استاد محمد حسین سرآهنگ در 16 جوزای 1361 به اثر بیماری قلبی درگذشت .که آنچه در زیر می آید فشرده زندگی استاد است روحش شاد و یادش جاودان باد

محمد حسین سرآهنگ از استادان موسیقی افغانستان بود.او فرزند استاد غلام حسین بود و در سال ۱۳۰۲ خورشیدی در کوچه خوردک واقع در خرابات کابل دیده به جهان گشود. او در جریان دروس ابتدائی مکتب به فراگیری علم موسیقی نزد پدر آغاز کرد. پدرش متوجه استعداد او در موسیقی شد و او را به هند برد تا شاگرد استاد عاشق علی خان بنیانگذارمکتب مو.سیقی پتیاله گردد. محمد حسین شانزده سال پای درس استاد عاشق علی خان نشست و با گنجینه‌ای از علم موسیقی به وطن باز گشت و از همان آغاز تاسیس رادیو کابل همکار هنری رادیو بود.
در سال ۱۳۲۹ خورشیدی در یک فستیوال بزرگ موسیقی در سینما پامیر شهرکابل شرکت کرد. در این کنسرت که عده‌ای از استادان داخلی و خارجی از جمله استادقاسم افغان و استادبره غلام علی خان هندوستانی اشتراک داشتند، محمد حسین درخشید و به اخذ مدال طلا از جانب شهرداری وقت کابل نایل گشت. در همین سال بود که از طرف ریاست مستقل مطبوعات وقت لقب استادی به وی داده شد.
چند سال بعد از آن تاریخ لقب سرآهنگ نیز از طرف دولت به وی اعطا شد. او با گرفتن دعوت‌نامه‌های پیاپی از هند،پاکستان و اتحاد جماهیر شوروی در کنفرانسها و کنسرتهای زیادی اشتراک کرد. در سالهای اخیر در هر سالی دو سه بار به کنفرانسها و کنسرتهای خارجی دعوت می‌شد و تا آنجا که برای او مقدر بود در آن برنامه‌ها شرکت می‌کرد. از جمله القاب هنری که استاد سرآهنگ بدانها نایل گشته بود می‌توان اینها را نام برد: «کوه بلند موسیقی» ازدانشگاه چندیگر هند، القاب ماستر، دکتر، و پروفیسور موسیقی ازدانشگاه کلاکنرادر شهر کلکته لقب «سر تاج موسیقی» از دانشگاه مرکزی در شهرالله آباد هند، لقب «بابای موسیقی» پس از اجرای آخرین کنسرت سال ۱۳۵۷ خورشیدی دردهلی و لقب «شیر موسیقی» در پایان آخرین کنسرتهایش در زمستان سال ۱۳۶۰ خورشیدی ازدانشگاه الله آباد هند.
در همین سفر اخیر به هند بود که در پی یک حمله شدید قلبی مجبور شد کنسرتهایش را قطع کند و در یک بیمارستان شهر بمبئی بستری شود. پزشکان معالج باو توصیه نموده بودند که نه تنها دیگر آواز نخواند بلکه تا صحت یابی کامل حتی لب به سخن نگشاید. استاد سرآهنگ پس از بهبودی نسبی کنسرتهایش را تمام کرد با دو مدال طلا و نقره و لقب شیر موسیقی به وطن برگشت. بدینگونه تعداد کپها و مدالهایش از بیست عدد تجاوز کرد که می‌توان گفت در تاریخ موسیقی کلاسیک چه در کشور ما و چه در سر زمینهای نیم قاره هند کمتر استادی این همه مدال، اینهمه لقب و این همه جایزه هنری را صاحب شده‌است.
مرگ
ساعت ۹ صبح روز یکشنبه ۱۶ جوزای ۱۳۶۱ جنازه استاد در حالیکه عده زیادی از مسوولان دولتی از جمله منسوبین وزارت اطلاعات و فرهنگ، رادیو و تلویزیون وقت حاضر بودند از بیمارستانصدری ابن سینا برداشته شد و پس از مراسم تجهیز و تکفین براساس وصیت خودش به گذر خرابات برده شد تا پیر و برنای آن گذر از نزدیک با سر حلقه خراباتیان وداع نمایند. سپس جنازه استاد سرآهنگ در حالی عده بیشماری از دوستان و علاقمندان شان حاضر بودند، از مکرویان برداشته و جهت ادای نماز جنازه بهمسجد پل خشتی انتقال یافت.